پارسا دردونه ی مامان و بابایی

سلام مامانى  هميشه فكر ميكردم اگه به اين سن برسي و نتونى راه برى چه حالى ميشم ،حتما سكته ميكنم ،دق ميكنم ،ميميرم اگه  نتونى آماده مدرسه رفتن بشى.... هر سال به خودم اميد ميدم كه حتما تا تولدش ميتونه ،راه ميره، بدو بدو ميكنه... اما هر سال اين اميد موكول ميشه به سال بعد... بابايى امسال بهم قول داده بود كه تا تولدت خوب ميشى ،اما انگار امسال هم خبرى نيست... هميشه نزديك بهمن  كه ميشه غم عالم رو دلم سنگينى ميكنه ... از زمين و زمان شاكى ميشم، غصه ميخورم، دلتنگ ميشم،نگران ميشم،ميرم به گذشته،از آيند فرار ميكنم... ولى امسال .... نميدونم زدم به بى خيالى يا اينكه صبرم زياد شده يا چي...